Η κυρία Κατερίνα Ιωάννου, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του Οργανισμού μας με το σύνθημα «Κάντε τη διαφορά αυτά τα Χριστούγεννα!», άνοιξε το σπίτι και την καρδιά της, μαζεύοντας είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και παιχνίδια για τα ευάλωτα παιδιά και τις οικογένειες που στηρίζει το "Hope For Children" CRC Policy Center.
Παραθέτουμε παρακάτω αυτούσιο το γράμμα της κ. Κατερίνας, με τις σκέψεις και τις ευχαριστίες της προς όσους συμμετείχαν και στήριξαν αυτή την πρωτοβουλία.
..............................
.........
Χριστούγεννα 2024: Τα δικά μου Χριστούγεννα
Όταν πέρσι κάλεσα κάποιες φίλες για ένα χριστουγεννιάτικο κους-κους, η Βίκυ μού είπε:
«Κατερίνα, στολίζεις τόσο όμορφα το σπίτι σου που είναι κρίμα να μην το χαρούν κι άλλοι. Γιατί δεν προσκαλείς παιδιά και να τους διαβάζεις χριστουγεννιάτικα παραμύθια;»
Πριν από δύο μήνες, μιλούσα με την ψυχολόγο, φίλη-αδελφή μου:
«Μαρία μου, τι δράση θα κάνετε φέτος τα Χριστούγεννα στο σχολείο;»
«Θα μαζέψουμε τρόφιμα για να βοηθήσουμε άπορα παιδιά μέσω του Hope for Children.»
Μέσα μου άρχισαν να στριφογυρίζουν οι σκέψεις, οι πληροφορίες, τα συναισθήματα.
Μια τηλεφωνική συνομιλία με την κ. Άντρη από το Hope for Children μου φύτεψε την ιδέα.
«Θα κάνω το σπίτι μου χριστουγεννιάτικο, το σπίτι του Αϊ-Βασίλη! Όποιος το επισκέπτεται θα φέρνει, αν θέλει, ένα κουτί με γλυκά, τρόφιμα, ρούχα και ό,τι άλλο σκεφτεί που μπορεί να δοθεί και να είναι χρήσιμο και ευχάριστο σε οικογένειες και παιδιά που το έχουν ανάγκη.»
Όταν μοιράστηκα τη σκέψη μου με τον Λευτέρη, μου είπε:
«Να κάνεις ό,τι νομίζεις καλύτερο. Σκέψου το όμως πολύ καλά, γιαί εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Το ξέρεις.»
Τα παιδιά μου ήταν επίσης επιφυλακτικά:
«Καλύτερα μην το κάνεις, θα είναι πολύ κουραστικό… Δεν θα αντέξεις. Εμείς δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε με το φορτωμένο πρόγραμμά μας.»
Το σκέφτηκα πολλές φορές. Ήξερα ότι δεν θα είχα βοήθεια και το ξανασκέφτηκα.
Τελικά είπα: «Θα το κάνω μόνη μου!»
Μάζεψα όλες τις δυνάμεις μου και ξεκίνησα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο εγχείρημα. Είχα στη διάθεσή μου μόνο τα βράδια, αφού έφευγα για τον Σταθμό στις 6:30 το πρωί και επέστρεφα σπίτι στις 6:00 το βράδυ.
Το πάτωμα γέμισε χριστουγεννιάτικα στολίδια τόσο ώστε η διακίνηση στο σπίτι έγινε δύσκολη για όλους. Ευτυχώς, δεν διαμαρτύρονταν πολύ. Το μόνο που διαμαρτυρόταν ήταν το σώμα μου, αλλά το αγνοούσα. Αγνοούσα τη νύστα μου, την κούραση, τα χέρια μου που έτρεμαν, το φούσκωμα των ποδιών μου και τους πόνους στη μέση μου.
Αγνόησα και σένα, Νικόλα μου, συγγνώμη, γιατί κάθε φορά που τελειώναμε τη φυσιοθεραπεία, μου έλεγες:
«Κυρία Κατερίνα μου, χρειάζεσαι ξεκούραση. Απόψε μη σηκωθείς από το κρεβάτι. Μείνε να ξεκουραστείς.»
Εντάξει, Νικόλα μου, του έλεγα δυνατά και μέσα μου συμπλήρωνα: «…μετά τα Χριστούγεννα.»
Δύο μηνών νύχτες πήρε αυτή η προσπάθεια. Και καθώς περνούσε ο χρόνος, οι καταστάσεις μού έδιναν δύναμη να συνεχίσω.
Η οικογένειά μου σταμάτησε να με πιέζει να ελαττώσω ρυθμούς. Οι συναδέλφισσες και οι φίλες μου έλεγαν ότι θα είναι δίπλα μου όλες τις μέρες που θα έχουμε δραστηριότητες και θα αναλάβουν καθήκοντα. Μαμάδες και γιαγιάδες από τον Σταθμό που εργάζομαι, όταν άκουγαν αυτό που προσπαθούσα να κάνω, με βουρκωμένα μάτια μου έλεγαν ότι θα έρθουν να φέρουν τη συνεισφορά τους.
Η Ευθυμία ανέλαβε να στείλει τα email σε εταιρείες και οργανισμούς για να μας βοηθήσουν με προϊόντα τους—μεγάλη βοήθεια. Η Μαρίνα Θεοδώρου, υπεύθυνη της παιδικής ομάδας ποδηλασίας του Αγίου Μνάσωνα της Μητρόπολης Ταμασού, πρότεινε να λάβουν και εκείνοι μέρος με μια εορταστική χριστουγεννιάτικη ποδηλασία από τη Μητρόπολη μέχρι το σπίτι μου. Ήταν μια φανταστική εισήγηση που αποδείχθηκε πολύτιμη.
Οι μέρες και οι νύχτες προχωρούσαν, και φτάσαμε στην τελική εβδομάδα. Το ΑλφαΜέγα μας προμήθευσε με τα υλικά για τα μπισκοτάκια, η εταιρεία Μιτσίδη με προϊόντα για τα πακέτα αγάπης, η εταιρεία Mitsios trading limited με μπισκότα και σοκολάτα, το Fay με χαρτομάντηλα, το ΠΣΣΕ με αλεύρι, ο Χαραλαμπίδης με γαλατάκια, ο Χαραλάμπους με γαριδάκια.
Και το πρώτο Σάββατο έφτασε. Όλα ήταν έτοιμα… Η Αυγουστα, η θεία Μαρούλα, η Νεκταρία, ο εγγονός μου Ανδρέας, η Άντρεα, η Βίκυ, η Σούλα… Όλοι στις θέσεις τους, με χαμόγελα γεμάτα προσμονή. Κάθε φορά που άνοιγε το κάγκελο της αυλής ήταν και ένας λόγος να μεγαλώνει η στίβα με τα κουτιά.
Άλλα γεμάτα λιχουδιές, άλλα με τρόφιμα κι άλλα με είδη καθαριότητας—όλα τυλιγμένα με όμορφο χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα και βαριά από την αγάπη που έκλειναν μέσα τους. Η αίσθηση ήταν μοναδική· κάθε κουτί που έμπαινε στο σωρό ήταν μια υπόσχεση ότι κάπου μακριά, ένα παιδικό χαμόγελο θα φωτιζόταν.
Εκεί που τα είχαμε όλα έτοιμα να χαρίσουμε χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους με τη διακόσμηση, τα παιχνίδια, τα παραμύθια, τις κατασκευές και τα μπισκοτάκια που μοσχοβολούσαν τη γειτονιά, η έκπληξη δεν άργησε να έρθει—αλλά αυτή τη φορά για μένα!
Κατέφθασε ανέλπιστα μια ομάδα από τον οργανισμό “Χάρισμα”, μαζί με την Ευθυμία. Μια ομάδα «χαρισματικών» ανθρώπων, που μας χάρισαν στιγμές γεμάτες συγκίνηση, παρουσιάζοντας μια θεατρική σκηνή της Γέννησης του Χριστού. Τα λόγια και οι κινήσεις τους, παρότι έβγαιναν από τα μεγαλωμένα πια σώματά τους, κουβαλούσαν την αθωότητα και την αγνότητα μιας παιδικής καρδιάς. Ήταν σαν να βλέπαμε την ίδια τη μαγεία των Χριστουγέννων να ζωντανεύει μπροστά μας.
Το διάβασμα χριστουγεννιάτικων παραμυθιών από την Αυγούστα και τη Μαρία, καθισμένες στην κουνιστή καρέκλα και σκεπασμένες με μια χειροποίητη κουβέρτα, πρόσθεσε μια ζεστή, νοσταλγική αίσθηση. Μικροί και μεγάλοι έμειναν καθηλωμένοι, παρασυρμένοι από τη μαγεία της αφήγησης, που έκανε τον χρόνο να σταματήσει.
Η καθορισμένη ώρα περνούσε, αλλά κανείς δεν είχε διάθεση να φύγει. Η Αντρούλα και η Ρίτα παρέμειναν, καθαρίζοντας την κουζίνα και ετοιμάζοντάς την για την επόμενη μέρα. Ο Λευτέρης κι εγώ νιώθαμε το σπίτι μας να ξεχειλίζει από αγάπη. Παρά το έκτακτο της στιγμής, φιλοξενήσαμε όσους παρέμειναν για φαγητό, και η χαρά μας παρατάθηκε μέχρι αργά το βράδυ.
Το ίδιο πνεύμα επικράτησε και την επόμενη μέρα, Κυριακή 8/12/24. Ευτυχώς, ο καιρός ήταν σύμμαχός μας, και τα παιδιά απόλαυσαν τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια. Ο εγγονός μου, ο Ανδρέας, με την παιδική του αθωότητα, ενθάρρυνε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν, κάνοντάς τα να νιώθουν πως κάθε παιχνίδι ήταν για όλους, χωρίς αποκλεισμούς.
Όμως, νομίζω πως τίποτα δεν ενθουσίασε τα παιδιά όσο τα χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια. Η μυρωδιά τους πλημμύριζε το σπίτι· δεν προλαβαίναμε να ζυμώνουμε και να ψήνουμε! Ευτυχώς, η Μάρθα ήταν συνεχώς δίπλα στα παιδιά, που λάτρευαν να κόβουν τη ζύμη με χριστουγεννιάτικα φορμάκια, δημιουργώντας μικρά έργα τέχνης. Τον απόλυτο όμως έλεγχο είχε η κυρία Δέσπω Κατελάρη, που δεν περιορίστηκε μόνο στο ζύμωμα και το ψήσιμο· στο τέλος, έπλυνε και συγύρισε την κουζίνα πριν μας πει καληνύχτα.
Τα πακέτα που συγκεντρώθηκαν ήταν τόσαI πολλά, που συμφωνήσαμε να έρθει η κυρία Άντρη από το Hope for Children να τα παραλάβει ως πρώτη δόση. Το email που έλαβα την επόμενη μέρα ήταν μια απρόσμενη χαρά: μας ενημέρωνε ότι τα δώρα είχαν ήδη φτάσει στις οικογένειες που τα είχαν ανάγκη, και ότι τα we μπισκοτάκια είχαν γίνει ανάρπαστα από τα παιδιά της στέγης.
Η επιτυχία του πρώτου Σαββατοκύριακου με έκανε να περιμένω με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία το δεύτερο. Και πράγματι, η συμμετοχή του Ποδηλατικού Ομίλου «Άγιος Μνάσωνας» της Μητρόπολης Ταμασού έφερε μια ξεχωριστή μαγεία. Ο Άγιος Βασίλης με το ποδήλατό του και το καμπανάκι του ακουγόταν από την πλατεία του χωριού μέχρι το σπίτι μας. Η άφιξή τους ήταν συγκινητική, με τον Ρούντολφ να τους περιμένει στην είσοδο του σπιτιού, χοροπηδώντας από τη χαρά του.
Η επιτυχία και του δεύτερου Σαββατοκύριακου ήταν μεγάλη. Μικροί και μεγάλοι κεράστηκαν, πήραν δωράκια από τον Άγιο Βασίλη, και ενθύμιο στολιδάκι που με αγάπη έφτιαξαν και μας έστειλαν τα παιδιά που βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα του Hope for Children. Δώσαμε και πήραμε αγάπη, χαρά και… κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: την αίσθηση ότι, μέσα από απλές πράξεις, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Η στοίβα με τα πακέτα μεγάλωσε τόσο, που δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόση αγάπη μπορούν να δείξουν οι άνθρωποι όταν ενώνονται για έναν καλό σκοπό. Η παρουσία της Ειρήνης, της Πόπης, της Σκεύης και της Ευθυμίας με έκανε να νιώθω ηρεμία. Ήξερα πολύ καλά ότι θα φρόντιζαν ό,τι δεν προλάβαινα εγώ. Η Χρύσω ετοίμασε τα πάντα μόνη της και έδειχνε στα παιδιά πώς να φτιάχνουν στολίδια με ντεκουπάζ και η Μαρία με τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια δίπλα της ήταν έτοιμη όταν της το ζητούσαν να αρχίσει: μία φορά και ένα καιρό….. Η Σταυρούλα και η Παντελίτσα, με τη δική τους βοήθεια, έδωσαν το μήνυμα ότι όλη η γειτονιά συμμετέχει στην προσπάθεια.
Δεν ξέρω τι ήταν τελικά πιο δύσκολο για μένα: να ανοίξω το σπίτι μου ή να ανοίξω – ούτε καν θυμάμαι πόσες φορές – το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου μου, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας όλα τα κουτιά της αγάπης. Η Στάλω , που εργάζεται στο Hope for Children, στάθηκε ένας πολύτιμος ενδιάμεσος σταθμός. Μια βροχερή νύχτα και ένα ψυχρό χάραμα χρειάστηκε για το φόρτωμα-ξεφόρτωμα … και όλα ξεχάστηκαν: οι πόνοι, η νύστα, η κούραση.
Γιατί αυτό το κύμα αγάπης ήταν η ουσία, το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων.
Αυτά είναι φέτος τα δικά μου Χριστούγεννα. Χριστούγεννα γεμάτα από αγάπη, δάκρυα συγκίνησης, κούραση, και δύναμη. Κάθε πακέτο που συγκεντρώθηκε, κάθε μπισκοτάκι που ψήθηκε, κάθε χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων, ήταν ένα κομμάτι από την καρδιά μου.
Όχι, δεν ήταν εύκολο. Ναι, υπήρξαν στιγμές που λύγισα. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να μην αντέχω άλλο. Όμως η δύναμη που αντλούσα από τα παιδιά, τους συναδέλφους, τους φίλους, και κυρίως από την ίδια την ιδέα του να δώσουμε λίγη χαρά και ελπίδα σε όσους τη χρειάζονται, ήταν αρκετή για να με σηκώσει και να με οδηγήσει μέχρι το τέλος.
Και στην τελική δεν ήταν το στολισμένο σπίτι που είχε σημασία, αλλά το πώς αυτό έγινε ένα σπίτι αγάπης. Ένα σπίτι που άνοιξε την αγκαλιά του για να προσφέρει.
Σκέφτομαι πως τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς μια εποχή του χρόνου. Είναι μια υπενθύμιση ότι, με την αγάπη, μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Και αυτά τα Χριστούγεννα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά μου. Γιατί ήταν τα Χριστούγεννα που έμαθα πόση δύναμη έχει η αγάπη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ:
Στην οικογένεια μου, στις φίλες μου
Στο προσωπικό, τους γονείς, το Δ/Σ του Περιφερειακού Βρεφοπαιδοκομικού Σταθμού Ταμασσου
Την διευθύντρια, τους γονείς και τα παιδιά του νηπιαγωγείου Little Angels,
Τα Δημόσια Νηπιαγωγεία Ψιμολόφου και ΤΑΜΑΣΟΥ
Τα Δημοτικά Σχολεία Ψιμολόφου, ΤΑΜΑΣΟΥ και Καμπιων
Την Μαρίνα Θεοδωρου, τον Χάρη Χαράκη και όλους τους συμμετέχοντες στον Ποδηλατικό Όμιλο ΤΑΜΑΣΟΥ, Άγιο Μνάσωνα
Τα παιδιά και τους υπεύθυνους από το Εργαστήρι ΑΟΨ Ψιμολόφου
Και σε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου, σε όσους προσέφεραν από το υστέρημά τους, σε όσους μοιράστηκαν μαζί μας την καρδιά τους.
Γιατί το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων δεν είναι μόνο τα δώρα. Είναι η σύνδεση, οι στιγμές που αγγίζουν την ψυχή, και η δύναμη της ανθρώπινης προσφοράς που γεμίζει τις καρδιές με φως.
Εύχομαι το πνεύμα αυτών των Χριστουγέννων να γεμίζει τις ζωές μας κάθε μέρα του χρόνου. Και του χρόνου, με υγεία, αγάπη και ακόμα περισσότερα χαμόγελα!
